در جبهه های رهایی، سرمست پیمانه ی دل

سنگر به سنگر سرودی ، شعر غریبانه ی دل

دل دادی وجان گرفتی ،صهبای عرفان گرفتی

آن دم که فرمان گرفتی ، از پیر فرزانه ی دل

در هر نمازی که بردی ، بر طاق ابروی جانان

رکعت به رکعت شنیدی گلبانگ مستانه ی دل

در بزمگاه شهودت ، بر گرد شمع وجودت

بال رهایی گشودت ، گلچرخ پروانه ی دل

درگلشن حق پرستی،اول بت«من»شکستی

وز لاله احرام بستی ، گرد حرمخانه ی دل

چون راه وحدت سپردی ، سودا به کثرت نبردی

وز لوح خاطر ستردی ، افسون افسانه ی دل

تا قبله ی حضرت گل ، رفتی به نور توکل

آتش زدی در تعقل ، همپای دیوانه ی دل

هم زمزمی هم صفایی، هم مروه ای هم منایی

آیینه ی کربلایی ، ای روح دردانه ی دل.